Herken je dat? Dat je iets gaat doen, zonder je kinderen en dat je niet weet hoe je dat aan je kinderen uit moet leggen. Zo ging ik op stilteweek in het Emmausklooster in Velp. Via de ogen van mijn kinderen ging ik op stilte avontuur. Het hielp mij om in het hier en nu te zijn. En elke dag, na de lunch, nam ik een speciaal moment de tijd om mijn man Ivo en de kinderen mijn verhaal te schrijven.
Hoi lieve schatten van me! Hoe gaat het? Was het boterhammetje met zoet lekker vanmorgen? Heb jij ook meegedaan Ivo? Ik wel hoor! Ik heb een heerlijke boterham met hagelslag op, net als Miek. Je weet wel, mijn vriendin die in het klooster werkt. Miek heeft mij een paar hele mooie dingen geleerd. Eén ding is dat je alles wat je om je heen ziet door de ogen van een kind moet bekijken. Huh, hoe moet dat dan? Nou dat is niet zo moeilijk voor mij, want ik heb natuurlijk drie kinderen, jullie: Gwen, Luuk & Jorn! Dus terwijl ik de afgelopen dagen op avontuur ging in het klooster en de kerk, dacht ik steeds: Waar zou Gwen naar kijken? Wat zou Luuk leuk vinden? Wat zou Jorn willen ontdekken? En het volgende maakte mama mee:
In het klooster en in de kerk hangen veel tekeningen en schilderijen. Onze tekenaar Luuk zou die schilderijen vast heel goed bekijken! Wat staat daar allemaal op? In een klooster hangen veel schilderijen met Jezus aan het kruis en verdrietige mensen er omheen. Dat is toch helemaal niet leuk? Maar ik heb ook een grappig schilderij ontdekt: daar staat een poppetje op die een hele grote scheet laat, net als bij ons boek van de scheetjesspin. Er hangt ook een schilderij met, jawel, Sinterklaas erop! Als ik aan de eettafel zit, kan ik Sinterklaas precies zien. Maar helaas heeft deze Sint geen pepernoten, dus zullen we tot het volgende Sinterklaasfeest moeten wachten met pepernootjes snoepen.
Er liggen wel veel boekjes hier en daar zou onze boekenwurm Jorn graag in willen kijken! Geen dinoboekjes hier, maar wel een mooi boek dat iets vertelt over dit oude klooster. Er woonden in dit klooster monniken en er staat een foto van die monniken in het boek. Het zijn mannen met lange baarden en een bruine lange jurk aan met een touw om hun buik. Het lijken wel kabouters, maar dan zonder puntmuts. Er zijn veel verschillende soorten monniken, deze heten Kapucijnen. Deze Kapucijnen leefden met weinig spulletjes, ‘eenvoudig’ heet dat. Ze hielpen elkaar goed, ‘dienstbaar’ noem je dat. Nou elkaar goed helpen, dat doen wij ook. Maar spulletjes, die hebben we heel veel! Misschien kunnen we iets vaker iets aan iemand anders geven die daar heel blij van wordt!? Dan worden wij daar ook blij van!
Terwijl ik door de lange gangen van het klooster liep, zag ik veel kaartjes met namen hangen. Die zou onze schone lezeres Gwen vast gaan lezen! Het zijn de namen van monniken die hier gewoond hebben, maar hier ook zijn doodgegaan en begraven. Er staan hele moeilijke namen bij, zoals Maximilianus, Franciscanus en Clementinus, maar ik las ook (opa) Wim, (buurman) Fons en zelfs (papa) Ivo! Toen ik de kerk inliep, zag ik een beeldje van Maria. Nee, niet oma Maria, maar Maria de moeder van Jezus. Om dat beeldje heen zag ik gekleurde diamantjes. Rood, paars, groen, blauw en nog veel meer kleuren. Die vinden jullie vast prachtig. Net zoals de diamantjes op de grote gouden kandelaar die voorin in het midden van de kerk hangt. En als de zon dan naar binnen schijnt door de glas in lood ramen is het net zo mooi als de zon die door ons raam thuis naar binnen schijnt door de geknutselde gekleurde bloem van Gwen.
Het hier mooi en goed in het klooster, net zoals thuis! HvJ kusjes met veel geluid, mama